Onder paus Urbanus VIII was Bernini uitgegroeid tot de grootste kunstenaar van zijn tijd. De paus had de talentvolle beeldhouwer gestimuleerd zich ook in de schilder- en bouwkunst te bekwamen en passeerde andere kunstenaars om Bernini zoveel mogelijk werk te geven ter verfraaiing van de Stad en ter verheerlijking van de Barberini-familie. Na de dood van Urbanus VIII verloor Bernini tijdelijk zijn monopoliepositie. De nieuwe paus, Innocentius X, had een hekel aan de Barberini en iedereen die banden met hen had. Hierdoor was Bernini in 1644 beschikbaar voor andere, minder vermogende opdrachtgevers die graag van zijn talenten gebruik maakten. Een van hen was Federico Cornaro, een kardinaal die Bernini verzocht een kapel voor hem te ontwerpen. Brandpunt van de kapel is een beeldengroep die als enige deel van het geheel door Bernini zelf is uitgevoerd, maar het moet niet los worden gezien van de rest van de kapel, die geheel naar zijn ontwerp door assistenten is gemaakt. Het vernieuwende aan deze kapel is dat beeldhouwkunst met schilderkunst, bouwkunst en daglicht gecombineerd wordt tot een bel composto, een mooi samenhangend geheel. Maar het meest spectaculair is toch de beeldengroep zelf, die een mystieke ervaring verbeeldt die de moderne toeschouwer al gauw op het verkeerde been zet - of toch niet?